Γράφει και σχολιάζει ο:
Βασίλης Η.Ηλιόπουλος
Μεταλλειολόγος
Βρισκόμαστε στην τελική φάση της
οικονομικής ,κοινωνικής , πολιτισμικής μετάλλαξης της
Ελληνικής κοινωνίας η οποία για χρόνια, αργά,
σταθερά ,και σήμερα με επιταχυνόμενο ρυθμό
οδηγείται πλέον και στην αλλοίωση της
Εθνολογικής της σύστασης με ορατή την
Λιβανοποίησή της.
Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος
της (οριστικής; ) απώλειας είναι ante portas
με ότι αυτό σημαίνει για έναν άνθρωπο
που σκέφτεται με όρους πατρίδας ,πολιτείας,
κοινωνίας ,χώρου, φίλων, οικογένειας. Το ερώτημα λοιπόν
που μπαίνει είναι ,τι να κάνουμε. Και
εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ,γιατί ο στόχος των
ενεργειών δεν είναι πάνω κάτω ο ίδιος
για όλους ,δηλ . άλλα σκοπεύω εγώ και
άλλα οι άλλοι. Έτσι λοιπόν επέρχεται σύγχυση,
πολυδιάσπαση , απογοήτευση, και το πρόβλημα
διογκώνεται ,σαπίζει σαπίζοντας και το
κοινωνικό υποκείμενο. Πώς μπορούμε λοιπόν να
‘’ξεκινήσουμε ;’’ Αρκετά χρόνια πριν
,συζητούσα με έναν νεοεκλεγέντα πρόεδρο
κάποιου δήμου. Ο προβληματισμός μου ήταν τι
θα κάνει ,αν είχε κάποιο σχέδιο στο
μυαλό του , ή εάν αυτά που έλεγε πριν
τις εκλογές ήταν απλώς ευχές, μια απλή έκθεση
ιδεών .
Το αποτέλεσμα έδειξε ότι όλα ήταν
μία καλή προαίρεση. Σχέδιο δεν υπήρξε κανένα
.Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα
όλων των προέδρων απανταχού στη Ελληνική
επικράτεια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων .Αυτό
δεν είναι τυχαίο ,ούτε δείχνει ότι οι πρόεδροι
δεν ήθελαν την πρόοδο της
μικρότερης ή της μεγαλύτερης κοινωνίας της
οποίας ηγούνταν. Απλώς δείχνει την συνολικότερη
αντίληψη των ανθρώπων που απαρτίζουν την
κοινωνία οι οποίοι νόμιζαν ότι αναθέτοντας
σε μία ομάδα την διαχείριση της
κοινότητας αυτοί απαλλάσσονταν των επιπτώσεων . Ο
κοινωνός άνθρωπος συμμετέχει , συνδιαμορφώνει, και
ελέγχει , με τρόπους που έχουν αποτέλεσμα ,και
όχι με τρόπους που απλώς τον απαλλάσσουν
και μεταθέτουν τις ευθύνες . Αυτό δυστυχώς ήταν
το χαρακτηριστικό του συνόλου της
Ελληνικής κοινωνίας . Έτσι λοιπόν επειδή
υπάρχουν κοινωνίες ,και άτομα που αυτά τα
χρόνια έκαναν ,η προσπαθούν σήμερα να κάνουν κάτι
διαφορετικό ,έχω να παρουσιάσω δύο περιπτώσεις,
μίας που έχει ξεκινήσει 16 χρόνια πριν
στην ΑΝΑΒΡΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ και είχε
οδηγό ένα προικισμένο άτομο , και μιας
σημερινής που την ξεκινάει μία ομάδα
ΚΡΗΤΙΚΩΝ. Το διαδίκτυο θα σας δώσει πλήθος
πληροφορίες .Ακόμη παραθέτω και ένα απόσπασμα
του Ευαγγελίου το οποίο είναι πολύ
διδακτικό και ιδιαίτερα επίκαιρο.
Πηγή: Έρευνας Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΑΝΑΒΡΑ
Πριν 16 χρόνια η Ανάβρα ήταν απλά ένα
απομακρυσμένο χωριό της Μαγνησίας, όπου λίγοι κάτοικοι και πολλά..........
....... ζώα συμβίωναν σε ένα ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο από τους πάντες τόπο. Λίγα χρόνια μετά, όχι μόνο κατάφερε να σταθεί όρθιο, αλλά και να γίνει το χωριό πρότυπο ανάπτυξης για όλη την Ευρώπη. Κρατικά κανάλια κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά και επισκέπτες τόσο από την Ευρώπη όσο και…….
από την Ελλάδα, έχουν επισκεφθεί το χωρίο για να καταγράψουν και να «κλέψουν» το μυστικό της Ανάβρας ή έστω για να δουν ζωντανά αυτά που ακούν και διαβάζουν.
Η Ανάβρα, όπου εδώ και χρόνια ζει το θαύμα της ανάπτυξης, συνεχίζει ακόμη και εν μέσω κρίσης να απασχολεί και να προωθείται ως πρότυπο λειτουργίας και ανάπτυξης, αφού είναι η μόνη περιοχή της Ελλάδας που σημειώνει αρνητικά ρεκόρ σε ανεργία και κρίση. Σε υψόμετρο 1000 μέτρων η Ανάβρα δεν γνώρισε ποτέ ανεργία, αλλά κυρίως οι κάτοικοί τους δεν ξέρουν τι είναι η οικονομική κρίση.
Οι 500 περίπου κάτοικοι του χωριού, είναι όλοι κτηνοτρόφοι με σύγχρονες και οργανωμένες κτηνοτροφικές ομάδες και με ετήσιο εισόδημα για κάθε κάτοικο 30.000 έως 100.000 ευρώ το χρόνο, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων είναι κάτω από 40 ετών.
Οι κάτοικοι της Ανάβρας απολαμβάνουν παροχές όμοιες με αυτές των κατοίκων της Ελβετίας. Το μικρό Γκστάαντ της Ελλάδας, διαθέτει δωρεάν παρκινγκ για όλους, δωρεάν γυμναστήριο, δύο σχολεία ολοήμερα, αιολικό πάρκο που δίνει έως και 100.000 ευρώ έσοδα στην κοινότητα, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, λαογραφικό μουσείο και φυσικά το περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων.
Κι αν δεν ερχόταν το πρόγραμμα Καλλικράτης και η αναγκαστική συνένωση με το Δήμου Αλμυρού να περιορίσει την ανάπτυξή του, λόγω της γενικότερης κρίσης που υπάρχει στη χώρα, οι κάτοικοί του σήμερα θα είχαν εξασφαλίσει δωρεάν ρεύμα και θέρμανση. Θα ήταν το πρώτο αυτόνομο χωριό στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο.
Το … μυστικό της Ανάβρας
Ο πρωτεργάτης αυτού του έργου και πρώην κοινοτάρχης Ανάβρας κ. Δημήτρης Τσουκαλάς (Πρόεδρος της εθελοντικής οργάνωσης ΑΝΑΒΡΑ-ΖΩ) δέχεται πολυάριθμες προσκλήσεις για να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό τοπικής ανάπτυξης σε διάφορα forum, ημερίδες, συνέδρια, σεμινάρια κ.α.
«Πάντα μου κάνουν την ίδια ερώτηση. Πού βρήκατε τα λεφτά; Μέσα από προγράμματα τους απαντάω. Και πού βρήκατε τα προγράμματα. Τα βρήκα τους απαντάω γιατί απλά … υπάρχουν», δηλώνει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ο κ. Τσουκαλάς, που μας αποκάλυψε το μυστικό της Ανάβρας.
«Ως κοινοτάρχης της περιοχής επί 16 χρόνια, είχα σχεδιάσει ένα όραμα για την περιοχή. Σεβαστήκαμε το περιβάλλον, τους κατοίκους και τις ανάγκες τους. Έτσι κάναμε τα πρώτα βήματα για να αναπτύξουμε την κτηνοτροφία που ήταν το κύριο επάγγελμα των κατοίκων της περιοχής. Με την δημιουργία του αιολικού πάρκου, εξασφαλίσαμε για την κοινότητά μας ένα σημαντικό έσοδο και έτσι ξεκίνησε η οικολογική ανάπτυξη της περιοχής που δυστυχώς μετά την συνένωση λόγω Καλλικράτη δεν συνεχίστηκε. Σήμερα οι κάτοικοι της Ανάβρας θα ήταν ακόμη ένα βήμα μπροστά, αφού θα ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι της Ελλάδας που δεν θα πλήρωναν ρεύμα και θέρμανση».
Το μυστικό της επιτυχίας της Ανάβρας είναι ο τρόπος αυτοδιοίκησής της και μας το αποκαλύπτει μόλις με πέντε λέξεις ο κ. Τσουκαλάς «Ενθουσιασμό, όραμα, κέφι, μεράκι, αγάπη, πίστη. Έτσι διοικήσαμε. Ακόμη κι όταν ήμουν Κοινοτάρχης, δρούσα σαν εθελοντής. Βρήκαμε όλα αυτά τα πρωτοποριακά προγράμματα και τα εντάξαμε στο Δήμο μας ακριβώς επειδή … υπάρχουν. Δεν ασχοληθήκαμε με κόμματα, με προσωπικές φιλοδοξίες και με πολιτικά παιχνίδια. Η διάθεσή μας ήταν να προσφέρουμε στον τόπο και στους κατοίκους της περιοχής».
Η Ανάβρα έγινε γνωστή στην Ευρώπη για δύο λόγος. Ο πρώτος λόγος για την ανάπτυξη που παρουσίασε. Επί δέκα χρόνια ήταν στις πρώτες θέσεις μεταξύ όλων των ΟΤΑ στην Ελλάδα και στην τρίτη θέση από τις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα).
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι επιχείρησε και έκανε έργα φιλικά προς το περιβάλλον. Μια μικρή κοινότητα ορεινή έχει ήδη εδώ και 8 χρόνια αιολικό πάρκο και σε εξέλιξη βρίσκονται άλλα δύο. Ένα περιβαλλοντικό-πολιτισμικό πάρκο, από τα καλύτερα στην Ελλάδα, Μόνιμο καταφύγιο θηραμάτων και μια μελέτη τηλεθέρμανσης, η οποία δεν ολοκληρώθηκε, τουλάχιστον από τον κ. Τσουκαλά, μετά την συνένωση με το Δήμο Αλμυρού.
«Σεβόμαστε ότι υπάρχει κρίση, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την εγκαταλείψει μιας κοινότητας με αυτή την ανάπτυξη. Έτσι κάναμε την ομάδα ΑΝΑΒΡΑ-ΖΩ και συνεχίζουμε την προσπάθεια.
Είμαστε αισιόδοξοι ακόμη για την Ανάβρα και πιστεύουμε ότι θα έρθουν κι ακόμη καλύτερες ημέρες για την περιοχή μας, με άλλες αυτοδιοικήσεις που να έχουν ικανότητα και ενδιαφέρον».
Η κρίση δεν έφτασε ποτέ στην Ανάβρα
Η μάχη με τη μιζέρια άρχισε τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν τα ηνία της κοινότητας πήρε ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ένας άνθρωπος που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει στο χωριό του και να προσφέρει στη γενέτειρά του. Όταν η κοινότητά του, με το νόμο Ραγκούση συνενώθηκε με τον Δήμο Αλμυρού Μαγνησίας, εκείνος έφυγε από την αυτοδιοίκηση. «Πρέπει να ξέρεις πότε θα φεύγεις. Είναι καλύτερο να σε ρωτάνε γιατί έφυγες κι όχι πότε θα φύγεις».
Την Αθήνα εγκατέλειψε και η Νικολέτα και έχει τώρα την δική της οικογενειακή επιχείρηση εκτροφής αγελάδων στην Ανάβρα. «Εργαζόμαστε με τον σύζυγό μου και τα παιδιά μας στην οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε και όχι μόνο νοιώθουμε ότι ζούμε στον παράδεισο, αλλά και τα παιδιά μας, μετά τις σπουδές τους δεν σκέφτονται να ζήσουν αλλού. Θα επιστρέψουν στην Ανάβρα», δηλώνει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Ο Αποστόλης σπουδάζει στην Γεωπονική Σχολή Αθηνών, αλλά όταν τελειώσει τις σπουδές του, θα κάνει ό,τι και οι υπόλοιποι συνομήλικοι του. Θα ξεκινήσει την δική του επιχείρηση στην Ανάβρα. «Ούτε που το σκέφτομαι να πάω κάπου αλλού. Θα επιστρέψω στο χωριό μου, στο σπίτι μου. Εκεί θέλω να κάνω οικογένεια, άλλωστε στην Ανάβρα με περιμένει σίγουρη δουλειά, αλλά και ένα σίγουρο εισόδημα. Ποιος δεν θέλει να ζήσει σε έναν τόπο με 0% ανεργία, 0% κρίση, 0% εγκληματικότητα και 100% φύση;»
....... ζώα συμβίωναν σε ένα ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο από τους πάντες τόπο. Λίγα χρόνια μετά, όχι μόνο κατάφερε να σταθεί όρθιο, αλλά και να γίνει το χωριό πρότυπο ανάπτυξης για όλη την Ευρώπη. Κρατικά κανάλια κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά και επισκέπτες τόσο από την Ευρώπη όσο και…….
από την Ελλάδα, έχουν επισκεφθεί το χωρίο για να καταγράψουν και να «κλέψουν» το μυστικό της Ανάβρας ή έστω για να δουν ζωντανά αυτά που ακούν και διαβάζουν.
Η Ανάβρα, όπου εδώ και χρόνια ζει το θαύμα της ανάπτυξης, συνεχίζει ακόμη και εν μέσω κρίσης να απασχολεί και να προωθείται ως πρότυπο λειτουργίας και ανάπτυξης, αφού είναι η μόνη περιοχή της Ελλάδας που σημειώνει αρνητικά ρεκόρ σε ανεργία και κρίση. Σε υψόμετρο 1000 μέτρων η Ανάβρα δεν γνώρισε ποτέ ανεργία, αλλά κυρίως οι κάτοικοί τους δεν ξέρουν τι είναι η οικονομική κρίση.
Οι 500 περίπου κάτοικοι του χωριού, είναι όλοι κτηνοτρόφοι με σύγχρονες και οργανωμένες κτηνοτροφικές ομάδες και με ετήσιο εισόδημα για κάθε κάτοικο 30.000 έως 100.000 ευρώ το χρόνο, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων είναι κάτω από 40 ετών.
Οι κάτοικοι της Ανάβρας απολαμβάνουν παροχές όμοιες με αυτές των κατοίκων της Ελβετίας. Το μικρό Γκστάαντ της Ελλάδας, διαθέτει δωρεάν παρκινγκ για όλους, δωρεάν γυμναστήριο, δύο σχολεία ολοήμερα, αιολικό πάρκο που δίνει έως και 100.000 ευρώ έσοδα στην κοινότητα, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, λαογραφικό μουσείο και φυσικά το περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων.
Κι αν δεν ερχόταν το πρόγραμμα Καλλικράτης και η αναγκαστική συνένωση με το Δήμου Αλμυρού να περιορίσει την ανάπτυξή του, λόγω της γενικότερης κρίσης που υπάρχει στη χώρα, οι κάτοικοί του σήμερα θα είχαν εξασφαλίσει δωρεάν ρεύμα και θέρμανση. Θα ήταν το πρώτο αυτόνομο χωριό στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο.
Το … μυστικό της Ανάβρας
Ο πρωτεργάτης αυτού του έργου και πρώην κοινοτάρχης Ανάβρας κ. Δημήτρης Τσουκαλάς (Πρόεδρος της εθελοντικής οργάνωσης ΑΝΑΒΡΑ-ΖΩ) δέχεται πολυάριθμες προσκλήσεις για να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό τοπικής ανάπτυξης σε διάφορα forum, ημερίδες, συνέδρια, σεμινάρια κ.α.
«Πάντα μου κάνουν την ίδια ερώτηση. Πού βρήκατε τα λεφτά; Μέσα από προγράμματα τους απαντάω. Και πού βρήκατε τα προγράμματα. Τα βρήκα τους απαντάω γιατί απλά … υπάρχουν», δηλώνει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ο κ. Τσουκαλάς, που μας αποκάλυψε το μυστικό της Ανάβρας.
«Ως κοινοτάρχης της περιοχής επί 16 χρόνια, είχα σχεδιάσει ένα όραμα για την περιοχή. Σεβαστήκαμε το περιβάλλον, τους κατοίκους και τις ανάγκες τους. Έτσι κάναμε τα πρώτα βήματα για να αναπτύξουμε την κτηνοτροφία που ήταν το κύριο επάγγελμα των κατοίκων της περιοχής. Με την δημιουργία του αιολικού πάρκου, εξασφαλίσαμε για την κοινότητά μας ένα σημαντικό έσοδο και έτσι ξεκίνησε η οικολογική ανάπτυξη της περιοχής που δυστυχώς μετά την συνένωση λόγω Καλλικράτη δεν συνεχίστηκε. Σήμερα οι κάτοικοι της Ανάβρας θα ήταν ακόμη ένα βήμα μπροστά, αφού θα ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι της Ελλάδας που δεν θα πλήρωναν ρεύμα και θέρμανση».
Το μυστικό της επιτυχίας της Ανάβρας είναι ο τρόπος αυτοδιοίκησής της και μας το αποκαλύπτει μόλις με πέντε λέξεις ο κ. Τσουκαλάς «Ενθουσιασμό, όραμα, κέφι, μεράκι, αγάπη, πίστη. Έτσι διοικήσαμε. Ακόμη κι όταν ήμουν Κοινοτάρχης, δρούσα σαν εθελοντής. Βρήκαμε όλα αυτά τα πρωτοποριακά προγράμματα και τα εντάξαμε στο Δήμο μας ακριβώς επειδή … υπάρχουν. Δεν ασχοληθήκαμε με κόμματα, με προσωπικές φιλοδοξίες και με πολιτικά παιχνίδια. Η διάθεσή μας ήταν να προσφέρουμε στον τόπο και στους κατοίκους της περιοχής».
Η Ανάβρα έγινε γνωστή στην Ευρώπη για δύο λόγος. Ο πρώτος λόγος για την ανάπτυξη που παρουσίασε. Επί δέκα χρόνια ήταν στις πρώτες θέσεις μεταξύ όλων των ΟΤΑ στην Ελλάδα και στην τρίτη θέση από τις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα).
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι επιχείρησε και έκανε έργα φιλικά προς το περιβάλλον. Μια μικρή κοινότητα ορεινή έχει ήδη εδώ και 8 χρόνια αιολικό πάρκο και σε εξέλιξη βρίσκονται άλλα δύο. Ένα περιβαλλοντικό-πολιτισμικό πάρκο, από τα καλύτερα στην Ελλάδα, Μόνιμο καταφύγιο θηραμάτων και μια μελέτη τηλεθέρμανσης, η οποία δεν ολοκληρώθηκε, τουλάχιστον από τον κ. Τσουκαλά, μετά την συνένωση με το Δήμο Αλμυρού.
«Σεβόμαστε ότι υπάρχει κρίση, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την εγκαταλείψει μιας κοινότητας με αυτή την ανάπτυξη. Έτσι κάναμε την ομάδα ΑΝΑΒΡΑ-ΖΩ και συνεχίζουμε την προσπάθεια.
Είμαστε αισιόδοξοι ακόμη για την Ανάβρα και πιστεύουμε ότι θα έρθουν κι ακόμη καλύτερες ημέρες για την περιοχή μας, με άλλες αυτοδιοικήσεις που να έχουν ικανότητα και ενδιαφέρον».
Η κρίση δεν έφτασε ποτέ στην Ανάβρα
Η μάχη με τη μιζέρια άρχισε τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν τα ηνία της κοινότητας πήρε ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ένας άνθρωπος που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει στο χωριό του και να προσφέρει στη γενέτειρά του. Όταν η κοινότητά του, με το νόμο Ραγκούση συνενώθηκε με τον Δήμο Αλμυρού Μαγνησίας, εκείνος έφυγε από την αυτοδιοίκηση. «Πρέπει να ξέρεις πότε θα φεύγεις. Είναι καλύτερο να σε ρωτάνε γιατί έφυγες κι όχι πότε θα φύγεις».
Την Αθήνα εγκατέλειψε και η Νικολέτα και έχει τώρα την δική της οικογενειακή επιχείρηση εκτροφής αγελάδων στην Ανάβρα. «Εργαζόμαστε με τον σύζυγό μου και τα παιδιά μας στην οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε και όχι μόνο νοιώθουμε ότι ζούμε στον παράδεισο, αλλά και τα παιδιά μας, μετά τις σπουδές τους δεν σκέφτονται να ζήσουν αλλού. Θα επιστρέψουν στην Ανάβρα», δηλώνει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Ο Αποστόλης σπουδάζει στην Γεωπονική Σχολή Αθηνών, αλλά όταν τελειώσει τις σπουδές του, θα κάνει ό,τι και οι υπόλοιποι συνομήλικοι του. Θα ξεκινήσει την δική του επιχείρηση στην Ανάβρα. «Ούτε που το σκέφτομαι να πάω κάπου αλλού. Θα επιστρέψω στο χωριό μου, στο σπίτι μου. Εκεί θέλω να κάνω οικογένεια, άλλωστε στην Ανάβρα με περιμένει σίγουρη δουλειά, αλλά και ένα σίγουρο εισόδημα. Ποιος δεν θέλει να ζήσει σε έναν τόπο με 0% ανεργία, 0% κρίση, 0% εγκληματικότητα και 100% φύση;»
Πηγή: Έρευνας Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
(ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ)
Η πατρίδα μας βρίσκεται σε βαθιά κρίση,
κρίση αξιών που τελικά οδήγησε και σε κρίση οικονομική, την οποία βιώνουν όλοι
οι Έλληνες με δραματικό τρόπο. Η κρίση αυτή δεν έχει αποτιμηθεί από την
κοινωνία σε όλες της τις διαστάσεις, καθώς περιοριζόμαστε συνήθως μόνο στο
οικονομικό της σκέλος, υποτιμώντας ή και αγνοώντας σημαντικές παραμέτρους, όπως
το ότι πρόκειται για την κρίση του παρασιτικού μοντέλου της χώρας, όπως αυτό
γιγαντώθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, ο λαός μας περιορίζεται σε
μιαν αντιπαράθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», η οποία, μετά τη μνημονιακή στροφή
της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης έχει χάσει οποιαδήποτε έννοια μπορούσε να
έχει. Η μετάπτωση όμως της κυβέρνησης σε μνημονιακή δύναμη, όπως πριν από αυτήν
και της κυβέρνησης Σαμαρά, επέτρεψε να φανεί το πραγματικό πρόβλημα: Ότι η χώρα
μας δεν έχει πια παραγωγή. Αυτό, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα προβλήματα που
αντιμετωπίζομε, απειλεί την ίδια την ύπαρξή μας σα λαό.
Γιατί η πατρίδα μας καλείται να αντιμετωπίσει συγχρόνως πολλά ζητήματα, όπως την κρίση αξιών, την ανύπαρκτη παραγωγικότητα, τη δημογραφική κατάρρευση, την κοινωνική διάλυση και απαξίωση των λαϊκών στρωμάτων, τα Ελληνοτουρκικά και τα άλλα μέτωπα στην εξωτερική μας πολιτική, το μεταναστευτικό κ.λπ. Όλα αυτά συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που μόνο κακά μαντάτα προαναγγέλλει, ενώ η αντίσταση στους μνημονιακούς χειρισμούς των κυβερνήσεων από το 2010 και μετά απλά δεν υπάρχει, καθώς ο λαός μας βρίσκεται σε θέση άμυνας, σύγχυσης και διαρκούς υποχώρησης. Σ’ αυτά τα πλαίσια είχε, με εξαίρεση την αναλαμπή των πλατειών, παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα από τον καναπέ, ενώ και το Σύριζα τον έφερε στην εξουσία όχι ένα λαϊκό κίνημα που θα συνέτριβε τα μνημόνια, αλλά η διαδικαστική συγκυρία της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και η χρησιμοποίησή της από την νυν κυβέρνηση ώστε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο λαός περιορίστηκε σε ρόλο θεατή που απλά ανέθεσε στο Σύριζα να κυβερνήσει, έχοντας ξεμάθει για πολλά χρόνια να αγωνίζεται για τα δίκαιά του. Τα αποτελέσματα είναι πια φανερά ακόμα και στον καθένα που νόμιζε ότι τα χειρότερα τα είχαμε ήδη δει.
Απέναντι στη επέλαση του τρίτου μνημονίου, στην αναβάθμιση της Τουρκίας και την κλιμάκωση των προκλήσεών της, τη χρήση των προσφύγων και των μεταναστών από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις ως γεωπολιτικό εργαλείο άσκησης πίεσης στην πατρίδα μας και τη μετατροπή της σε φυλακή ψυχών, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού ιστού, την καταστροφή της παραγωγής, την αρπαγή της γης μας, εμείς πρέπει να αντιδράσουμε. Κι αυτό θα το κάνουμε ευρισκόμενοι μεν σε θέση άμυνας, αλλά ξεκολλώντας από τον καναπέ κι αντιστεκόμενοι. Αυτά που πρέπει να κάνουμε είναι πολλά, τόσα που μπορεί να φαντάζουν αδύνατα, όμως δεν έχουμε άλλη διέξοδο. Πρέπει λοιπόν να οικοδομήσουμε ένα κίνημα με στέρεα αντιστασιακά χαρακτηριστικά, ανταποκρινόμενοι σε μια παράδοση αιώνων και στηριζόμενοι στις αξίες που σφυρηλατήσαμε αγωνιζόμενοι τόσο απέναντι στους Τούρκους, όσο και τους Δυτικούς, δηλαδή αυτούς που και σήμερα μας απειλούν με εδαφικές διεκδικήσεις και αποικιακού χαρακτήρα μνημόνια.
Γιατί η πατρίδα μας καλείται να αντιμετωπίσει συγχρόνως πολλά ζητήματα, όπως την κρίση αξιών, την ανύπαρκτη παραγωγικότητα, τη δημογραφική κατάρρευση, την κοινωνική διάλυση και απαξίωση των λαϊκών στρωμάτων, τα Ελληνοτουρκικά και τα άλλα μέτωπα στην εξωτερική μας πολιτική, το μεταναστευτικό κ.λπ. Όλα αυτά συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που μόνο κακά μαντάτα προαναγγέλλει, ενώ η αντίσταση στους μνημονιακούς χειρισμούς των κυβερνήσεων από το 2010 και μετά απλά δεν υπάρχει, καθώς ο λαός μας βρίσκεται σε θέση άμυνας, σύγχυσης και διαρκούς υποχώρησης. Σ’ αυτά τα πλαίσια είχε, με εξαίρεση την αναλαμπή των πλατειών, παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα από τον καναπέ, ενώ και το Σύριζα τον έφερε στην εξουσία όχι ένα λαϊκό κίνημα που θα συνέτριβε τα μνημόνια, αλλά η διαδικαστική συγκυρία της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και η χρησιμοποίησή της από την νυν κυβέρνηση ώστε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο λαός περιορίστηκε σε ρόλο θεατή που απλά ανέθεσε στο Σύριζα να κυβερνήσει, έχοντας ξεμάθει για πολλά χρόνια να αγωνίζεται για τα δίκαιά του. Τα αποτελέσματα είναι πια φανερά ακόμα και στον καθένα που νόμιζε ότι τα χειρότερα τα είχαμε ήδη δει.
Απέναντι στη επέλαση του τρίτου μνημονίου, στην αναβάθμιση της Τουρκίας και την κλιμάκωση των προκλήσεών της, τη χρήση των προσφύγων και των μεταναστών από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις ως γεωπολιτικό εργαλείο άσκησης πίεσης στην πατρίδα μας και τη μετατροπή της σε φυλακή ψυχών, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού ιστού, την καταστροφή της παραγωγής, την αρπαγή της γης μας, εμείς πρέπει να αντιδράσουμε. Κι αυτό θα το κάνουμε ευρισκόμενοι μεν σε θέση άμυνας, αλλά ξεκολλώντας από τον καναπέ κι αντιστεκόμενοι. Αυτά που πρέπει να κάνουμε είναι πολλά, τόσα που μπορεί να φαντάζουν αδύνατα, όμως δεν έχουμε άλλη διέξοδο. Πρέπει λοιπόν να οικοδομήσουμε ένα κίνημα με στέρεα αντιστασιακά χαρακτηριστικά, ανταποκρινόμενοι σε μια παράδοση αιώνων και στηριζόμενοι στις αξίες που σφυρηλατήσαμε αγωνιζόμενοι τόσο απέναντι στους Τούρκους, όσο και τους Δυτικούς, δηλαδή αυτούς που και σήμερα μας απειλούν με εδαφικές διεκδικήσεις και αποικιακού χαρακτήρα μνημόνια.
Πρέπει να αντισταθούμε στη βάση αρχών, που περιλαμβάνουν την κοινωνική
δικαιοσύνη, την εθνική ανεξαρτησία, την άμεση δημοκρατία και την οικολογία,
επεξεργαζόμενοι ένα νέο όραμα, πατώντας πάνω στην πνευματική και πρακτική μας
παράδοση, όχι για να γυρίσουμε στο παρελθόν, αλλά για να τις εφαρμόσουμε και
προσαρμόσουμε σε μια νέα πραγματικότητα, να εκσυγχρονίσουμε δηλαδή την
παράδοσή μας ώστε να απαντήσουμε στις προκλήσεις του σήμερα. Αξίες όπως η
αντίσταση, η αγάπη στην ελευθερία και την πατρίδα, η εργατικότητα, η
εντιμότητα, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα κι ο κοινοτισμός,
αποτελούν οδηγούς που μπορούν να μας βοηθήσουν στον αγώνα μας, εφόσον
αποφασίσουμε να δράσουμε.
Να ξαναβρούμε τις αξίες της εργατικότητας, της αλληλεγγύης, της πρεπιάς, της συλλογικότητας, που η λαίλαπα του εύκολου χρήματος (το λογαριασμό για το οποίο πληρώνομε τώρα) μας είχε κάνει να ξεχάσομε. Δηλαδή να αντιμετωπίσομε την ηθική μας υποχώρηση, καθώς από αυτήν αρχίζει ο δρόμος που μας έχει φέρει στα πρόθυρα της συνολικής (κι όχι μόνο οικονομικής) καταστροφής. Αλλά συγχρόνως πρέπει να μη μείνουμε εκεί, καθώς ο χρόνος δεν περισσεύει. Πρέπει να αναλάβουμε άμεσα δράση αμφισβήτησης στην πράξη της αποικιοποίησης της πατρίδας μας και της μετατροπής του λαού μας σε κατακτημένο πληθυσμό.
Γι’ αυτό και εμείς, πολίτες από τους νομούς Χανίων και Ρεθύμνου, προχωρήσαμε στη συγκρότηση της Εναλλακτικής Κοινοτικής Πρωτοβουλίας Δυτικής Κρήτης. Εναλλακτικής, γιατί φιλοδοξούμε να προσφέρουμε μια νέα ματιά στις καταστάσεις που ζούμε, τώρα που η αντίθεση Δεξιάς-Αριστεράς δεν υπάρχει ουσιαστικά πια (αλλά χρησιμοποιείται από τις παλιές πολιτικές δυνάμεις για να διχάζει το λαό, όπως είδαμε και στο δημοψήφισμα που όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε) και όπου η Αριστερά χρησιμοποιείται ως μοχλός εμπέδωσης της αποικιοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης, όπως είδαμε να συμβαίνει σε πολλές χώρες και πλέον και στην πατρίδα μας. Κοινοτικής, γιατί η κοινοτική μας παράδοση έχει διαχρονικά προσφέρει απαντήσεις στην κοινωνική μας οργάνωση και την αμεσοδημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας.
Στόχος μας είναι η παρέμβαση σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και η ανατροπή των μνημονιακών σχεδιασμών της κυβέρνησης, σε ρήξη με τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και το φασιστικό φαινόμενο που αυτές επέτρεψαν να γιγαντωθεί, τόσο μέσα από την επίθεση στο εισόδημα και την εργασία των λαϊκών στρωμάτων, όσο και μέσα από την απαξίωση της έννοιας της πατρίδας και της επιβολής μιας εθνομηδενιστικής πολιτικής. Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική, εμείς επαναλαμβάνομε το «Ελευθερία ή θάνατος» των παλιών μας και το «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα.
Καλούμε το λαό, τώρα που οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν, να στρατευτεί μαζί μας στον αγώνα για να σταματήσει η αποικιοκρατία και να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας. Μας περιμένει Γολγοθάς, αλλά οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δίνονται.
Να ξαναβρούμε τις αξίες της εργατικότητας, της αλληλεγγύης, της πρεπιάς, της συλλογικότητας, που η λαίλαπα του εύκολου χρήματος (το λογαριασμό για το οποίο πληρώνομε τώρα) μας είχε κάνει να ξεχάσομε. Δηλαδή να αντιμετωπίσομε την ηθική μας υποχώρηση, καθώς από αυτήν αρχίζει ο δρόμος που μας έχει φέρει στα πρόθυρα της συνολικής (κι όχι μόνο οικονομικής) καταστροφής. Αλλά συγχρόνως πρέπει να μη μείνουμε εκεί, καθώς ο χρόνος δεν περισσεύει. Πρέπει να αναλάβουμε άμεσα δράση αμφισβήτησης στην πράξη της αποικιοποίησης της πατρίδας μας και της μετατροπής του λαού μας σε κατακτημένο πληθυσμό.
Γι’ αυτό και εμείς, πολίτες από τους νομούς Χανίων και Ρεθύμνου, προχωρήσαμε στη συγκρότηση της Εναλλακτικής Κοινοτικής Πρωτοβουλίας Δυτικής Κρήτης. Εναλλακτικής, γιατί φιλοδοξούμε να προσφέρουμε μια νέα ματιά στις καταστάσεις που ζούμε, τώρα που η αντίθεση Δεξιάς-Αριστεράς δεν υπάρχει ουσιαστικά πια (αλλά χρησιμοποιείται από τις παλιές πολιτικές δυνάμεις για να διχάζει το λαό, όπως είδαμε και στο δημοψήφισμα που όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε) και όπου η Αριστερά χρησιμοποιείται ως μοχλός εμπέδωσης της αποικιοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης, όπως είδαμε να συμβαίνει σε πολλές χώρες και πλέον και στην πατρίδα μας. Κοινοτικής, γιατί η κοινοτική μας παράδοση έχει διαχρονικά προσφέρει απαντήσεις στην κοινωνική μας οργάνωση και την αμεσοδημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας.
Στόχος μας είναι η παρέμβαση σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και η ανατροπή των μνημονιακών σχεδιασμών της κυβέρνησης, σε ρήξη με τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και το φασιστικό φαινόμενο που αυτές επέτρεψαν να γιγαντωθεί, τόσο μέσα από την επίθεση στο εισόδημα και την εργασία των λαϊκών στρωμάτων, όσο και μέσα από την απαξίωση της έννοιας της πατρίδας και της επιβολής μιας εθνομηδενιστικής πολιτικής. Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική, εμείς επαναλαμβάνομε το «Ελευθερία ή θάνατος» των παλιών μας και το «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα.
Καλούμε το λαό, τώρα που οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν, να στρατευτεί μαζί μας στον αγώνα για να σταματήσει η αποικιοκρατία και να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας. Μας περιμένει Γολγοθάς, αλλά οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δίνονται.
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΡΗΤΗ
15 Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται
πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. 16 ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι
συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα; 17 οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον
καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ. 18 οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν,
οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. 19 πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. 20 ἄραγε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. (ΜΑΤΘ.7.15-20)
Β.ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου