Ύστατο χαίρε στη μητέρα του Υφυπουργού κ.Γιάννη Λαμπρόπουλου

Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε ο επικήδειος λόγος της νεαρής εγγονής της θανούσης, κυρίας Βασιλικής Β.Λαμπροπούλου

Μέσα σε κλίμα έντονης ψυχικής φόρτισης πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην Ελληνοεκκλησιά Μεσσηνίας η εξόδιος ακολουθία της μητέρας του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας κ.Γιάννη Δ.Λαμπρόπουλου, η οποία ως γνωστόν απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 83 ετών την Κυριακή το πρωί στο Νοσοκομείο Καλαμάτας, όπου νοσηλευόταν.

Χιλιάδες φίλοι και συγγενείς είχαν κατακλύσει το χωριό όπου είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο.

Παρόντες ήταν o γενικός επιθεωρητής στρατού κ.Μανωλάς, ο υπαρχηγός ΓΓΕΘΑ κ.Αλεξ.Θεοδοσίου, ο υπαρχηγός αεροπορίας κ.Δριτσάκος, ο υπαρχηγός ΓΕΝ κ.Πατουτσέας, ο μέραρχος Τρίπολης οι διοικητές της 120 ΠΕΑ(Καλαμάτα) & 124 ΠΒΕ(Τρίπολη), οι υπασπιστές του κυρίου Υφυπουργού, η αναπληρώτρια Υπουργός Άμυνας κ.Φώφη Γεννηματά, ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου κ.Πέτρος Τατούλης, η Αντιπεριφεριάρχης Μεσσηνίας κ.Ελένη Αλειφέρη...
,
ο Δήμαρχος Καλαμάτας κ.Παναγιώτης Νίκας, ο Δήμαρχος Πύλου κ.Δημήτρης Καφαντάρης, ο Δήμαρχος Μεσσήνης κ.Στάθης Αναστασόπουλος, η Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας κ.Γεωργία Δημητρακοπούλου, ο τέως Δήμαρχος Ιθώμης κ.Κώστας Γεωργακόπουλος και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα. 

Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε ο επικήδειος λόγος της νεαρής εγγονής της θανούσης, κυρίας Βασιλικής Β.Λαμπροπούλου, δικηγόρου στο επάγγελμα.Πρόκειται για μια πολυτάλαντη κοπέλα η οποία, όπως απέδειξε θα μπορούσε να διαπρέψει και στο χώρο της λογοτεχνίας.Ο επικήδειος που εκφώνησε είναι ένα πραγματικό αριστούργημα βγαλμένος μέσα από τα βάθη μιας πολύ ευαίσθητης ψυχής ενός κοριτσιού που έχει γαλουχηθεί με ανθρώπινες αξίες και ιδανικά και που ξέρει να σέβεται και να εκτιμά του καθενός από την οικογένειά της την προσφορά της σε αυτή.Παρά  την πίκρα του αποχωρισμού στο στόμα, μπόρεσε και έβγαλε προς τα έξω λόγια γλυκά για την γιαγιά της,αναγνωρίζοντας όσα της προσέφερε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της εκφώνησης του επικήδειου λόγου επικράτησε ανάμεσα στους χιλιάδες παρευρισκομένους η απόλυτη σιωπή και όλοι άκουγαν με θρησκευτική κατάνυξη τα λόγια αυτά που προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης.

Διαβάστε στη συνέχεια τον επικήδειο λόγο:

<<Ένας Ποιητής έχει πει, «Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς μόνος του, ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα».-

Έτσι λοιπόν, η αλήθεια για μένα γιαγιά είναι, ότι ήσουν, είσαι και θα είσαι δίπλα μου, όσο ζω και υπάρχω.-

Σε Σένα θα μιλώ γιαγιά, όσο ζω και υπάρχω. Για Σένα όμως γιαγιά, θα μιλήσω σήμερα στους καλούς φίλους και συγγενείς που ήρθαν δίπλα Σου. Για Σένα, για μας, για το σπίτι μας… Για την οικογένεια που Εσύ έφτιαξες για μας.-

Σας μιλώ για την γιαγιά μου. Έναν άνθρωπο, που όσο έζησε την χαρά, άλλο τόσο έζησε και την λύπη. Όταν παιδί ακόμη, οκτώ ετών, χάνοντας την μητέρα της και την αδελφή της, πάλεψε, αγωνίστηκες και μόχθησε, τόσο για να μεγαλώσει η ίδια, όσο και να φροντίσει τα μικρότερα αδέλφια της.-

Την γιαγιά μου την Βάσω. Που δημιούργησε ένα σπιτικό και μία αγαπημένη οικογένεια μαζί με τον άξιο και πάντα αγαπημένο μας, παππού Δημήτρη. Έφερε στην ζωή μαζί Του τρία παιδιά… Τρία παιδιά, που παρ’ όλες τις υφιστάμενες δυσκολίες και στερήσεις, τα βοήθησε να γίνουν άνθρωποι σωστοί. Καλοί. Χρήσιμοι. Επωφελείς για τον κόσμο στον οποίο τα έφερε.-

Την γιαγιά, που γνώρισε την χαρά και την ευτυχία της ζωής με αυτά τα παιδιά. Την Χριστίνα, τον Γιάννη, τον Βασίλη. Και που σε αυτά τα παιδιά προσέφερε, Ό, τι είχε σε Ύλη, Ψυχή, Καρδιά… Από αυτά τα παιδιά έλαβε στοργή. Αγάπη. Κατανόηση. Υπερηφάνεια. Δικαίωση. Από την Χριστίνα και τον Βασίλη. Από τον γιό της Γιάννη, που της χάρισε την ηθική ικανοποίηση, να τον δει, να τιμάται επαλειμμένα από την κοινωνία μας, σε ένα από τα ανώτερα αξιώματα της Πολιτείας.-

Γνώρισε μεγάλη χαρά και συγκίνηση και μέσα από εμάς, τα τέσσερα εγγόνια της. Από όλους μας. Μέσα σε ένα σπίτι ζεστό, που αυτή έφτιαξε για εμάς…  Τέτοιο, που καμία διαφωνία ή δυσθυμία, δεν κατάφερε ποτέ, να εμφιλοχωρήσει ανάμεσά μας.-

Εκτός από την χαρά όμως, η γιαγιά μας, έζησε πολλές πικρές και αβάσταχτες στιγμές. Τον πρόωρο και άκαιρο χαμό του αγαπημένου της συντρόφου, του παππού μας Δημήτρη, που μας άφησε σε μικρή και παραγωγική ηλικία. Όπως επίσης το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον αδελφό της Κώστα. Μετέπειτα, είδε να φεύγει από κοντά της και ο αδελφός της Γιώργος.-

Αυτό όμως που δοκίμασε την ζωή της γιαγιάς μας με τρόπο τραγικό και συντριπτικό, είναι αυτό που αποκαλούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, «Η βίωση του πόνου της Παναγίας». Ο αλλόκοτος και απροσδόκητος χαμός του γιού της και πατέρα μας Βασίλη. Του Βασίλη, πλάι στον οποίο είχε παρηγορήσει την ύπαρξη και την ψυχή της, προσδοκώντας σε ένα μακάριο τέλος, που κάθε γονιός ελπίζει. Δίπλα στα παιδιά του… Και που δεν υπάρχει λέξη, λόγος ή τρόπος που να αποτυπώνει έστω και κατά προσέγγιση, την ραγισμένη καρδιά της γιαγιά μας, έπειτα από αυτό το φοβερό γεγονός.-

Έπειτα… Που σαν φιγούρα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, και ενόσω βίωνε τον υπέρτατο για μία μάνα, πόνο, με κουράγιο, με αξιοπρέπεια και Περίσσευμα Ψυχής, εναγκάλισε τα άλλα δύο της παιδία, τα εγγόνια της. Εμάς που χάσαμε τον λατρεμένο μας πατέρα. Ακόμη πιο πολύ την νύφη της και μητέρα μας… Προσπαθώντας, πρώτα ΑΥΤΗ να μας δώσει δύναμη και κουράγιο… Προσπαθώντας, πρώτα ΑΥΤΗ  να μας παρηγορήσει, προκειμένου να σταθούμε και πάλι όρθιοι. ΑΥΤΗ πρώτα και έπειτα εμείς. Όλους μας. Και περισσότερο την μητέρα μας. Που από εκεί και πέρα, έζησαν μαζί οι δυο τους, με τρόπο που θα ζήλευε μία πραγματική μάνα με την κόρη της.-

Έχει ειπωθεί, ότι ο θάνατος, σε ακουμπά όταν χαθεί για πρώτη φορά, ένας δικός σου άνθρωπος… Η δική μας οικογένεια, ένιωσε το φοβερό αυτό άγγιγμα, πρώτα με τον χαμό του παππού μας και έπειτα με το αιφνίδιο και άδικο τέλος του πατέρα μας.-

Θέλω να με πιστέψετε όμως σε τούτο. Ότι όσες φορές και να αγγίξει κάποιον ο θάνατος, πάντα δυστυχώς, εκεί, σε περιμένει η θλίψη. Η απώλεια. Το κενό. Τίποτα δεν απομειώνεται. Τίποτα δεν μετριάζεται. Τίποτα δεν λιγοστεύει.-

Έτσι και τώρα, βιώνουμε το κενό που άφησε πίσω της η μητέρα μας και γιαγιά μας. Η Γιαγιά Μου. Κενό διπλό για μένα Γιαγιά… Γιαγιά Μου. Ρίζα του πατέρα Μου.-

ΖΩΗ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΙΝΟΥΜΕ… Και η δική μου γιαγιά, έδωσε τόσα πολλά σε όλους μας. Τόσα και τέτοια, που θα ήταν ιεροσυλία να αποτυπωθούν σε χαρτί, να ειπωθούν με λέξεις… Όλα αυτά όμως που δεν λέγονται και που η γιαγιά μας έδωσε, συμπτύσσονται ακριβώς σε μία και μόνο φράση. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Αγαπημένα παιδιά, αγαπημένα αδέλφια, αγαπημένα ανίψια και εγγόνια, αγαπημένοι θείοι και θείες, αγαπημένοι γονείς.-

Αυτό φρόντισε και αγωνίστηκε να αποκτήσουμε η γιαγιά μας. Γι΄αυτό πάσχισε καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής της δίπλα μας. Με αυτό θωράκισε την ζωή όλων μας, της οικογένειά της. ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ… Αυτό έδωσε… ΚΙ ΑΦΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΖΗΣΕ. Πραγματικά. Με τρόπο, που ο κάθε ένας μας, οφείλει να ζει, αν θέλει να ζει αληθινά. Δίνοντας και Αγαπόντας.-

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑΓΙΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.-

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΑ.-

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ

Η εγγονή σου>>

Επιμέλεια άρθρου:Γιάννης Ελευθερίου-Ερρίκου Λινάρδος

Economist-Journalist